HEYECANLIYIM, HEM DE ÇOK…

19 Haziran 2010 tarihinde, Yüksel yatçılıktan kiraladığımız teknede olacağız. Teknemiz, bir Beneteau Oceanis 40. Bu sene yeni geldi Marmaris’e. Çift dümenli. Adını ne koydular bilmiyorum, ama Yuksel 21 falandır galiba. Birkaç yıldır zaman zaman birlikte aldığımız eğitimlerin sonunda artık yanımızda bir eğitmen olmaksızın çıkmaya karar verdik bu sene arkadaşlarla. Öncelikle bunun için heyecanlıyım. Gerçi bir kez daha hocasız çıkmıştık bir iki yıl önce. Kalamış’tan Trilye’ye gidip gelmiştik, ama yanımızda Cengiz vardı. Cengiz içimizde en deneyimli olan arkadaşımız. Şu an da eğitmenlik yapıyor zaten. Bence, evet, bu ilk hocasız çıkışımız olacak. Ekipte benim dışımda Adana’dan Nazan, İstanbul’dan Suat, Deniz, Banu ve Ümit ağabey olacaklar. İzleyen haftada da bir Beneteau 34 Oceanis ile Esma ile birlikte çıkacağız.

İlk hafta, her şeyi hatırlayacağımız, deneyimimizi arttıracağımız, bolca pratik yapacağımız bir hafta olacak. İkinci hafta ekibimiz iki kişiden oluşacağı için işimiz biraz daha güç olacak, ama en azından ben bir haftadır teknede, denizde olmanın avantajı taşıyacağım. Esma’nın motivasyonu, yelkenseverliği ve taze gücü de diğer avantajlarımızı oluşturacak.

Bol bol okuyorum bu ara. Meriç Köyatası’nın denize yeni çıkacaklar için rehber niteliğindeki “Denizde Yaşamak” isimli kitabını yeni bitirdim. Şu an elimde Hakan Öge’nin kitabı var: “Macellan’ın İzinde”. Amerika’nın güneyine indiği seyahatini anlatıyor. Bir yandan Amatör Denizcilik Federasyonunun mükemmel içerik ve sunumlu Amatör Denizci El Kitabını bir kez daha okuyorum. Fenerleri, şamandıraları, navigasyonu, varyasyonu hatırlamaya çalışıyorum. Aynı zamanda Sadun Boro üstadın “Vira Demir” isimli rehberinden Marmaris-Hisarönü rotasındaki ayrıntıları ezberlemeye çalışıyorum.

Bir yandan da korkuyorum. Tekneye binemeden sağıma soluma bir şey olur mu diye. Ne bileyim spor yaparken sakatlanırım, başıma bir şey gelir, kalbim tekler falan. Böyle düşününce de bu iki haftaya ne kadar fazla önem verdiğimi, anlam yüklediğimi fark ediyorum bir kez daha.

Aslında benim için bu iki haftanın önemi, iki hafta boyunca denizde, teknede olmaktan çok daha fazla. Ben artık denizde olmayı istiyorum. Bir tekne almayı istiyorum, hem de çok istiyorum. Etrafımdan ya da okuduklarımdan net mesajlar gelmesine, tekne sahibi olmanın güçlükleri hakkında kafamda yeterince endişe oluşmasına rağmen yaşamımda ilk kez herhangi bir şeye ulaşmayı bunca çok istiyorum ve önüme konulan mazeretlerin hiçbiri benim için bir şey ifade etmiyor. Şu an için ilk hedefte Esma ile çıkacağımız bir haftadan keyif almayı becermek (bu konuda hiç endişem yok, sadece tekneyi abarmakla uğraşırken gerilip keyif almayı kaçırabilir miyiz diye sorularım oluyor sadece) ve başımıza bir iş gelmeden deneyimimizi arttırmak ve iki kişi ile denizde yelkenli bir teknede olmanın keyfini yudumlamayı başarmak var. Bunda başarılı olursak (ki kuşkum yok öyle olacak) önümüzdeki sene içinde tekne almak üzere ciddi arayışlara başlayacağım. Tekneyi Taşucu’na (Mersin) koymayı planlıyorum. Bir arkadaşımdan aldığım tavsiye bu şekilde. Teknenin nasıl bir şey olacağını, biriktireceğim para belirleyecek tabii ki. Ama ikinci el olacağı kesin. Mümkünse 35-40 feet arası ve 10 yaşından daha genç olmasını sağlamaya çalışacağım. Kim bilir çok beğeneceğim bir tekne olursa borçlanmam bile mümkün olabilir.

Heyecanımı yazıya dökmek istedim sadece.