MY WAY

(Göcek'te Yelken)


6 Ağustos 2011, Cumartesi


"Havada kalan uçak yok, nasılsa inecek" diye düşünürken bir yandan da piste çok az kala motora gaz verip pisti pass geçen pilota hayıflanıyorum "Göcek'te yelken yapamadan ölmeme neden olursan iki elim yakanda olur". Denizin üstünden şöyle bir dönüp tekrar pisti sancağımızda bırakıp dağlara kadar bir gidip geliyoruz. Yeniden keskin bir dönüş ile pisti karşımıza alıyor, koltuk kenarlarını sıkı sıkı tutarken inmeyi bekliyoruz. İnşallah bu kez iner.

İkinci denemesinde pilot Onurair'in Atatürk Havaalanı'ndan 11.50'de kalkan uçağını Dalaman Havaalanı'na sorunsuz bir şekilde indirmeyi başarıyor. Çok şükür. Bavulları bir süre bekledikten sonra iki taksi tutup Göcek'e yollanıyoruz.

Bu hafta Göcek'te yelken yapacağız. Ekibin bir kısmı maviturcu ama olsun. Taski şöförüne Marintürk deyince "hangisi?" diye soruyor. Denizhan'ı arıyoruz telefonla. "Village Port" imiş. İki taneymiş bunlar: Village Port ve Exclusive. Marintürk Göcek Village Port, Büngüş Koyu'nda. (28º 56’ 00 E, 36º 45’ 15’’ N)Taksi ile güvenliğin kapısına kadar gelip arkadaki taksiyi bekliyoruz.

Bu sene kaptanımız Denizhan (Akkaya). Bilgiler onda. Çok sürmüyor gelmeleri. Teknemizin adı My Way. Firmanın ismi Sunny Holiday. Genç bir hanım kız karşılıyor bizi. Tekneye eşyaları koyup tekneyi bize teslim edecek olan Namık Bey'i bekliyoruz. Nanım Bey, uzun boylu genç bir arkadaş. Yarım saat içinde tekneyi bize tanıtıyor. O sıcakta hepimiz kan ter içinde kalıyoruz. Havuzluk nispeten daha iyi, bir miktar esiyor.

Ana yelken, standart yelken. Camadan halatları ikişer tane. Biri orsa yakasını, diğeri güngörmez yakasını aşağı çeken birer çift sarı ve yeşil halatlar var. Ana yelken mandarı ise siyah bir halat. Bumba iskotası ile pupa palangasının halatı sarı şeritli siyah, birbirinin aynı iki halat. Teknemiz 43.3 Feet, 2005 model Beneteau Cyclades. Birazcık yıpranmış. Teslim töreni, Marmaris'teki Yüksel Yatçılık'ta olduğu gibi ayrıntılı değil. "Tekneye iyi bakın" diyerek teslim sürecini bitiriyor Namık Bey.

T şeklinde büyük bir iskelenin sahile yakın olan tarafındayız. Kamaralar paylaşılıyor, bavullar yerleştiriliyor ve hemen marinanın içindeki Carrefour'a alışverişe gidiliyor. Her zamanki listemize, biz tekneyi teslim alırken göz gezdiren hanımlar tarafından eklemeler, çıkarmalar yapılıyor. Carrefour'da alışverişe daha yeni başlamışken "biz açız" seslerinin yükselmesi üzeirne alışveriş arabası olduğu yerde bırakılıp hemen yanındaki Sarnıç restorana koşuyoruz. Gerçekten acıktık. Günün menüsünde İzmir köfte, pilav var.

Sarnıç Restoran

Karnımız doydu, kan şekerimiz yükseldi, daha akılcı alışveriş yapabiliriz artık. Listeyi dörde bölüp alışverişe girişiyoruz. Kalıp buz almaya, Oğuzhan'ı DiaSa'ya gönderiyoruz. Dolap sanki biraz sorun çıkaracak gibi. Namık Bey de uyarmıştı zaten, "buz koyarsanız daha randıman alırsınız" diye.

Malzemelerin dolaplara yerleştirilmesinde küçük misafirimiz Nehir de bize yardımcı oluyor. Saat 17.30'da motoru çalıştırabiliyoruz. Hedefimiz Göbün.

Marintürk Göcek Village Port

Göcek'in yeşilliği daha şimdiden bizi sarıp sarmalıyor, büyülüyor. Marina yavaş yavaş geride kalırken en fazla 8 dm sürecek bugünkü yolculuğumuza odaklanıyoruz.

İskele baş omuzluğumuzda Göcek Adası ile anakara arasındaki boğazdan geçip Göcek Koyuna giriyoruz.

İleride yelkenlerini açmış tekneler bizi çağırıyorlar. Biz de cenovayı şöyle bir deneyip sonra kapatıyoruz. Sonra motorla Göbün'e doğru ilerliyoruz. Koyda, maksimum 2.000 devir yapmamız istenmişti. Bu devirle bile 6 knot hız yapıyoruz.

Bir süre sonra dümen bende. Keyifler yerinde.

Saat 19.00'da Göbün'de restoranın iskelesine kıçtan kara usulca bağlanıveriyoruz (28º 53’ 60 E, 36º 38’ 57’’ N). Derinlik, iskelede 3.8 metre.

Göbün Koyu

Akşam yemeği için balık düşünüyorsak şimdiden ayırtmamızın uygun olacağını söylüyorlar. Fiyat uygulaması bir değişik buralarda. Lagosun kilosu 140 TL. Yanında meze ve salata dahil. 3 kiloluk bir lagos ayırtıp Denizhan'dan rica ediyorum bir bakması için. Balıktan en iyi o anlıyor. Fiyat çok yüksek geliyor Denizhan'a. Levrek de 130 TL. Adana'dan beri lagos yememiştim, lagos için ısrar edince sıkı bir pazarlık başlıyor. En son 265 TL'a anlaşıyorlar. Garson mutlu oldu mu bilemiyorum. Folyoya sarıp fırına atacaklar balığı.

Hemen önce denizin sonra da buzdolabımızdaki biraların tadına bakıyoruz. Gün, hafif bir kızıllığın arkasına saklanarak yerini geceye bırakmaya hazırlanırken Oğuzhan ile ikimiz, restoranın biralarının tadına da bakmaya karar veriyoruz.

Salata, mezeler ve kalamar, Tekirdağ'ın ilk yudumlarına eşlik ediyor. Bir saat sonra fırından çıkan lagos ise bizi hayal kırıklığına uğratıyor. Çiğ kalan yeri olmamasına rağmen balığın eti oldukça sert. Söylene söylene yiyoruz. Garson da mutsuz oldu, biz de. Ama yine de hava güzel, ortam güzel, sohbet güzel. Yeni güne adım atamadan uykuya mağlup oluyoruz.

7 Ağustos 2011, Pazar
Saat yedide ayaktayım. Göbün de yeni yeni uyanıyor zaten. Teknelerde çıt yok henüz. Benden başka bir de garson var uyanmış, masaları temizleyen.

Göbün

Gözlerimi şenlendiren manzarayı fotoğraflayıp suya bırakıveriyorum kendimi sessizce.

Saat 08.00 gibi iskeleyi gerimizde bırakıyoruz. Kahvaltıyı yandaki koyda yapacağız.

Dar Boğaz

Dar Boğaz sancağımızda daha görünemeden iskeleye dönüp Merdivenli Koyu'na giriyor ve 15 metreye demir bırakıyoruz. Koyda ufak bir kumsal var. Kumsalı sancağımızda bırakarak koyun batısına demirliyoruz. (28º 53’ 27'' E, 36º 38’ 64’’ N). Halat bağlama görevi Mehmet'de.

Gezinin teknedeki ilk kahvaltısı benden. Beklenen salamlı, kaşarlı omletimi yaparken ekip denizde.

Ekip kahvaltıya otururken de ben denizdeyim. Serinlemem lazım.
Dün akşam ve bu sabah Küçük Kapıdağ Yarımadası'nın kuzeyindeki koylardaydık. Kahvaltı sonrasında yarımadanın bir de güney kıyılarını keşfetmek istiyoruz.

Saat gibi, koltuk halatımızı alarak koyu gerimizde bırakıp Dar Boğaz'a yöneliyoruz. Saat 10.30.

Merdivenli Koyu - Batı yakası

Merdivenli Koyu - Doğu yakası

Bir saat sonra, Küçük Ağa Limanı'ndayız. Büyük Ağa Limanı ile yan yana duran bu koya 15-16 metreye demir atıyoruz. Deniz yüzeyinde bir miktar kirlenme var. Açık denizden geliyor bunlar. Suya atlamak bana düşüyor.  (28º 52’ 12'' E, 36º 37’ 31’’ N).

Sancağımızda, ufak bir kumsal ve orada demirlemiş bir tekne var.

Deniz faslı uzun sürmüyor. Kirlenme nedeniyle pek sevmiyoruz bu koyu. 12.00'e doğru demir alıyoruz.

Kızılkuyruk Burnu'nu geçip sonra tekrar geri dönüyoruz. Yanıbaşımızdan bütün hışmı ile geçen motoryatın yarattığı dalgalarla bir o yana bir bu yana yatarken Karaburun'un güneybatısında kalan ve Heikell'in kitabında Ragged Bay diye isimlendirilen koyu geçtiğimizi görüp geri dönüyoruz. Bahsettiğim tüm bu lokasyonlar birbirine çok yakın. Koydaki adanın kuzeyinde 14-15 metrelere demir bırakıp karadan da bir koltuk halatı ile bağlanıyoruz. Arap Adası'na benziyor burası.  (28º 53’ 33'' E, 36º 38’ 15’’ N).

Ragged Bay'daki ada

Ragged Bay

Deniz burada da açık denizden gelen kirlenmeden nasibini kısmen almış. Öğle yemeğimiz burada. Saat 3 gibi demirimizi alıyoruz. Hedefimiz Hamam Koyu.


Yine Darboğaz'dan geçerek Göcek Körfezi'ne giriyoruz. Boğazı geride bırakır bırakmaz yelkenleri açıp motoru kapatıyoruz. Körfez'deki ilk yelken seyrimiz bu. İşte bu sessizliğe hayranım ben.


Sessizliği Oğuzhan'ın sesi bozuyor. En küçüğümüz Nehir'in kolluklarından birini suya düşürmüşüz. "Bir tane daha var" diyor Denizhan, ama olmaz, kolluğumuzu suda bırakmayız. Yelkenleri indirmeden o kolluğu sudan alacağız. Körfezde trafik biraz fazla ama olsun. İlk denememizde kakıç ve kova hamlelerimiz boşa gidiyor. Kakıç kolluğun içine girmiyor, kova ile de kolluğu tutturamıyoruz. Bize bir kepçe lazım ama yok. Nehir'in ağlaması karışıyor kahkahalarımıza. Nehircik kızımıza olayı açıklayıp susmasını sağlıyoruz. Tekrar dönüp geliyoruz. Bu kez de Gülsev kaptan, kolluğun yanına kadar getirmesine rağmen bizi yine alamıyoruz kolluğu tekneye. Nehir yine basıyor çığllığı. Gözyaşları içinde ağlıyor. Söz veriyoruz kendisine kolluğu mutlaka denizden alacağımıza dair. Susuyor.

Man Over Board çalışmamız 

Üçüncü defasında da kolluğun dibine kadar gidip almayı başaramayınca Oğuzhan atlayıp getiriyor kolluğu tekneye. Başarımızı kahkahalar ile kutlayıp Hamam Koyu'na döndürüyoruz rotamızı. O da orada bizi bekliyor zaten. O kadar küçük ki körfez.

Hamam Koyu ile Kapı Koyu birbirlerine bitişik. Bence ikisi de tek bir koy. Önce koyda girişte sancağımızda kalan restoranın iskelesinden çağırıyorlar bizi.

Ama ekip bu gece teknede olmak istiyor. Koyun güneyinde kalan yerde gözlerimiz uygun bir yer arıyor. Bir motoryat ile katamaran arasını gözümüze kestiriyoruz. Şöyle gidip bir baktığımızda Heikell'in kitabında suyun altında kare şeklinde bir taş var dediği yer olduğunu görüyoruz bu yerin. Her ne hikmetse oraya bağlanmaya karar veriyoruz. Taş, burnumuzdan getiriyor önce ama, koltuk halatlarını iyi ayarlayınca taştan emniyetli bir mesafede tekneyi sabitlemeyi başarıyoruz. Saat 17.30. Bu gece buradayız. (28º 50’ 98'' E, 36º 38’ 56’’ N). Derinlik 5.5 metre. Hamam Koyu hemen yanıbaşımızda, biz ise Kapı Koyu'nda demirledik.

Koyun denizi çok güzel ama biraz kalabalık. Yanımızdaki motoryat bir süre sonra ayrılıyor. Biraz uzağımıza bir gulet demirliyor. Bir süre sonra da gulet ile aramıza bir yelkenli.

Kapı Koyu

Akşam yemeğinde önce süte batırılmış sonra da galeta unu ve susamla bulanmış ve kendini teflondaki kızgın yağda bulmuş tavuk kanatları, makarna, patlıcan kızartma var. Teknedeki ilk ve son şarap tüketimimiz bu gece oluyor. Akşam yemeğinin ardından gitarın telleri kısa bir süreliğine ve bu hafta için son defa titreşiyor. Yandaki gulette bir kovalamaca başlayınca, koltuk halatlarına pet şişelerimizi geçirip farelere karşı önlem alıyor ve yatıyoruz. Saat 23.00.

8 Ağustos 2011, Pazartesi
Güne erken uyanıyorum yine.Kapı Koyu henüz uyuyor, çıt yok.

Kapı Koyu'nda yeni bir gün

Merdivenlerden kendimi suya bırakırken koyu uyandırmamaya gayret ediyorum.

Kahvaltıda gözleme var bugün. Ekibin bir kısmı denizde iken Ayşegül ve Denizhan gözlemeyi pişiriyorlar. Bir de kayıktan aldığımız yeni pişmiş ekmekleri de koyunca masaya denizde kimse kalmıyor bizim mürettebattan.

Gündüz gözü ile dibine bağlandığımız taşı görmek daha bir kolay oluyor.

 Onu çeyrek geçe koyu arkamızda bırakıyoruz.

Kapı Koyu ve Hamam Koyu gerimizde

Hamam Koyu'nun kuzey doğusunu kapatan Kuyucak Burnu'nu geçer geçmez burnun güneyinde kalan koyda bir deniz molası veriyoruz.

Botun motorunu indiriyoruz bota. Önce Oğuzhan bir dolaşıyor koyda. Denizhan ve Nehir de ufak bir bot gezisi yapıyorlar. Sonra da Esma ile bana geliyor sıra. Ama biz, motorun sesine uzun süre dayanamıyoruz.

Saat 12.30 gibi bu küçük, sessiz ama adını bilmediğimiz koyu geride bırakıp Fethiye Körfezi'ne doğru yola çıkıyoruz.

Kuyucak Burnu'nun güneyindeki küçük koy

Bugün Göcek Körfezi'nden çıkıp Fethiye Körfezi'nde Turunçpınarı'nı ziyaret edeceğiz. Akşama da Gemiler adası'nda olmayı planlıyoruz.
Yine Dar Boğaz'dan geçerek Fethiye Körfezi'ne giriyor ve yelkenlerimizi açıyoruz. Vinçler, bir hafta boyunca her seferinde olacağı gibi bu kez de görevlerini tam olarak yerine getirmede isteksizler. Bir kişinin de halata asılması gerekiyor.

Turunçpınarı'nda Osman'ın Yeri (Osman'ın Yeri - Turunçpınarı ) mutlaka görülesiymiş. Biz, akşam yemeğinde burada olamayacağız, ama yine de merak ediyoruz.

Çok güzel bir yelken seyrinden sonra Turunçpınarı koyuna girip yelkenleri indiriyoruz. Turunçpınarı'nın iskelesine bağlanmak içimizden gelmiyor. Demir atıp restoranın iskelesini sancak başomuzluğumuzda bırakarak  kıçtan bir halat ile karaya bağlanıyoruz. Koy  gerçekten çok güzel ve ve restoran şık. (29º 03’ 86'' E, 36º 36’ 86’’ N).

Ekip bazıları yüzerek, bazıları da (Denizhan ve kızı Nehir) botla karaya çıkıyor. Ben de yüzmeyi tercih ediyorum. Yüzerek karaya çıkan mürettebat bir anda acıktığını fark ediyor ve 8 porsiyon köfte, patates kızartması, yoğurt ve iki salataya 310 TL para ödeyip söylene söylene teknemize dönüyoruz. Akşam kalıp balık yeseydik ne ödeyecektik acaba diye merak ediyoruz.

Saat 17.00 gibi demirimizi alıp yola koyuluyoruz. 17-18 dm yolumuz var. Yelkenlerimizi açıyoruz hemen, apaz seyri ile güzel yol alıyoruz.  Karadağ Yarımadası'ndan Akdeniz'e batı yönünde uzanan Ilbız Burnu'nu geçip doğuya dönünce GPS'imiz bozuluyor. Kırmızı açıp kapama düğmesi zaten sorunlu. Paneldeki sigortadan kapatıp açıyoruz. Bir ara harita geliyor ama teknemiz yok. Receiver'ın üzerini temizleyip bir daha deniyoruz. Sonunda tamamen kitlenip devre dışı kalıyor. Manuel GPS'i var Denizhan'ın, onu açıyoruz. Namık Bey2i arıyoruz. Parmağımız kırmızı düğmede iken paneldeki sigortadan tekrar açmamızı söylüyor. Bu kez açılıyor chart plotter.

Tuzla Burnu (solda) ve Karacaören Adası (sağda)

Karacaören Adası'na doğru giderken yanıbaşımızda bir yelkenli daha var. Biz biraz açıktan gittiğimiz için gerisinde kalmıştık. Elektroniğimiz çalışır hale gelince karaya daha yakın gidip onu geride bırakıyoruz ve Gemiler Adası'nın arkasına giriveriyoruz ondan önce. Saat yediye geliyor. Geciktik, yer bulma sorunu olmaz inşallah.
Gemiler Adası, Turunçpınarı ile arasındaki Karadağ Yarımadası'nın güneyinde, Karacaören Adası'nın kuzey doğusunda, yarımadanın Delikli Burun ile Beştaş Burnu arasındaki alan ile bir boğaz oluşturacak şekilde batıdan doğuya uzanan bir ada. Üzerinde eski bir kaç kilise ve bir fener bulunuyor.

Gemiler Adası'nın arkasına geçiverince bir sürü bağlanmış tekne ile karşılaşıyoruz. Ne kadar popüler bir yermiş burası ve ne kadar kalabalık. Bir kaç tane tonoz var ama hepsi dolu. Adanın kuzey kıyısında derinlik zaman zaman artıyor ve demirlemeye (en azından bizim için) imkan vermiyor. Boş bulduğumuz bir yere, 18-19 metrelere demir bırakarak kıyıya yaklaşıyoruz. Demirin tuttuğundan emin olduktan sonra suya atlama görevi bana düşüyor. Kıyıda doğanın oluşturduğu doğal anelelere iki halat bağlayarak tekneyi sabitliyoruz. (29º 04’ 20'' E, 36º 33’ 31’’ N)

Sağımız solumuz ve karşımız tekne dolu.

Gemiler Adası'nda sancağımızdaki tekneler

Pruvamızdaki tekneler

İskelemizde gün batımı

Güneş kısa bir süre sonra batarken bize görsel bir şölen sunuyor.

Akşam yemeğinde makarna var. Ekip yorgun. Çok geçe kalmadan gözler kapanıyor.

9 Ağustos 2011, Çarşamba

Sabah 6.30'da gözlerimiz açılıyor. Bu akşamki hasar büyük. Isırılmadık yerim kalmamış. Fenistil krem ile kaşıntının büyük bir kısmını azaltmak mümkün oluyor. Ama ısırılan o kadar çok kişi var ki, Fenistil yetmiyor.
Denizhan da erken kalkmış. Adaya çıkalım öyleyse. Sürekli kaşınan Oğuzhan da bu sabah erken uyanmak zorunda kalıyor. Esma ve Ayşegül de kalkınca 6 kişilik ekiple ada keşfi başlıyor. Oğuzhan'ı ekmek satan motor ile gönderdik. Biz de 5 kişi bota binip yavaştan yavaştan adaya çıkacağımız yere gidiyoruz. Müze bekçisi saat 10'da gelirmiş. Bu kez ücret ödeyemeyeceğiz, ne yapalım.

Ada'ya çıktığımızda gördüğümüz tabelada yazdığına göre ada, Erken Bizans dönemlerinde iskana açılmış. Noel Baba adıyla bilinen Aziz Nikolas'ın (Aya Nikola) bu adaya geldiğine ilişkin bilgiler nedeniyle önem taşımaktaymış. Bazı kaynaklara göre Symbola ismi verilen bu bölgede yer alan adada, dini ağırlıklı yapılar ve bir kaç küçük ev bulunmaktaymış. Dört büyük kilise, pek çok tonozlu mezar, iki kiliseyi birbirine birleştiren bir koridor görülmeye değer yapılar arasındaymış. MS XII. yüzyıla kadar hayatn devam ettiği bu ada, Batı Akdeniz ülkelerinden Filistin'deki kutsal topraklara giden gemilerin uğrak yeri olarak görev görmüş.

Aya Nikola Adası

En tepede, manzara muhteşem. Bir yanda ada ile yarımada arasındaki boğazda demirlemiş gemiler, bir yanda Darboğaz Koyu, güneyinde İnceburun, onunla Tuzla Burnu arasında kalan Karacaören ve diğer tarafta Babadağ ve çevresindeki dağlar.

Sekize doğru ada keşfi bitiyor.

Bot bu kez 6 kişiyle, suya daha çok batmış olarak tekneye dönüyor.

Kahvaltımızı Kalevezi Koyu'nda yapalım derken Hürü Teyze'nin gözlemelerine dayanamıyoruz. Çayımız yok ama bazılarımız kuru kuru, bazılarımız da icetea eşliğinde lezzetli gözlemeler ile karınlarını doyuruyorlar. Yola koyulduğumuzda çay da ocağa koyulmuş durumda.

Kalevezi Koyu, daha motor ısınmadan, Beştaş Burnu'nu döner dönmez karşımıza çıkıyor. Kuzey batıya doğru yarımadanın içine giren küçük bir koy bu. Sağında solunda birer tane de gizlenmiş küçük koy içeriyor. Karşıdaki kumsalda bir tane yelkenli tekne dururken bu iki koyda 5-6 tane tekne var. Guletlerler, girişte solda kalan küçük koyu tercih etmişler. Saat daha erken. Gözümüze kestirdiğimiz, sağ tarafımızda kalan küçük koyda 4 tekne var. İkisi birbirine bordalamış iki tekne koyun solunda, aralarında biraz görgüsüzlük ederek girebileceğimiz bir boşluk olan iki tekne de koyun sağında demirlemişler, uyuyorlar. Usturmaçaları bile inik değil. Oraya demir atıp aralarından geçerek bağlanmaya çalışıyoruz. Biraz daha kıyıya yaklaşarak bağlanınca ikisinden de yeterince uzakta kalmış oluyoruz. İki tane de koltuk halatı ile yine doğanın yapmış olduğu doğal anelelere bağlanınca denize girmek ve yarım kalan kahvaltıyı (en aznından bazılarımız için) tamamlamak için bir engel kalmıyor. (29º 05’ 43'' E, 36º 33’ 74’’ N)

Kalevezi Koyu

Kalevezi Koyu

Yandaki tekneler yavaş yavaş güne uyanırken biz yeniden kestirme modundayız. Oğuzhan hamburger dolaştıran bir motorlu tekneyi çağırdığında ise talibi çok oluyor.

Bugün vaktimiz müsait. Öğleden sonra Ölü Deniz'e, akşam da Fethiye Ece Marina'ya gideceğiz. O nedenle tüm miskinliğimiz üzerimizde
Yanımızdaki tekneler birer ikişer gidip yerine yenileri gelirken biz yerimizden kıpırdamıyoruz öğleden sonraya kadar.
Öğle yemeğimizi de burada yedikten sonra hareketlenmemiz 14.30'u buluyor. Önce koyu, sonra da Gemiler Adası'nı geride bırakıp Ölü Deniz'e doğru kırıyoruz dümeni. Yorgan Burnu'nu dönüverince Ölüdeniz'in neredeyse dibinde bir koy var. Oraya demirleyip botla Mehmet'leri Ölüdeniz'e göndereceğiz. Bu koy, Ölüdeniz'in hemen güneydoğusunda yer alıyor ve Likya World'ün önündeki kumsala, Babadağ'dan atlayan paraşütçülere bakıyor.

Dümen bende. Buraya demirlemek bir zulüm oluyor hepimiz için. Önce demir tutmuyor. Koltuk halatlarından biri zar zor bağlanmışken rüzgar bizi yandaki kayanın ve katamaranın üzerine atıyor. Biz demirlerken rüzgarüstünde olan bu halat, şimdi rüzgar altında. Rüzgar üstüne yeni bir halat bağlamak için Denizhan suya atlıyor. İki halatı uçuca birleştirmemize rağmen uzunluğu yetmiyor. Rüzgar bizi yandaki teknenin üzerine doğru atarken 3. halatı da diğer ikisinin ucuna bağlayan mürettebat, halatın boşta kalan ucunu tekneye bağlamayı unutunca kayaya başarı ile bağlanmış halatın diğer ucu suya düşüyor ve batıyor. Denizhan, garibim, batan halatı binbir güçlükle toplamaya çalışırken ben de yandaki katamaranın üzerine çıkmamak için bizi karaya bağlayan halatı da suya bırakıp çıkıyorum oradan. Yeniden demir atıp geliyoruz. Bu teknede her seferinde olduğu gibi ya uzaktan kumandanın demiri bırakma tuşu çalışmıyor, ya vinç kolu ile kavatelayı gevşetip demiri kendi ağırlığı ile bırakmak hemen mümkün olmuyor. Bir kez daha çıkıp 3. kez demir atıyorum. Bu kez tutup tutmadığından iyice emin olacağım. Tornistanda ve rüzgarüstüne basılı dümenle tekne yerinde durmayı başarında demirin tuttuğuna karar verip bağlanma çalışmalarını yeniden başlatıyoruz.
Uzun tek halatımız karada Oğuzhan'ın elinde. Denizhan ise rüzgarüstünde hala bağlanacak bir kaya aramakta. Mehmet botu kürekle önce Oğuzhan'a götürüp onu ve elindeki halatı bize getiriyor, sonra da Denizhan'a gidip bağlanmamıza yardım ediyor. Ancak botun oturulacak oturağını takmamış olduklarından hepsini yapması mümkün olmuyor ve suda balık avlamaya çalışan bir adam botu halatından tutup yüzerek bize getiriyor.

Böylece önce Mehmet'i kurtarmış oluyoruz. Sonra halatlar da bağlanınca da kendimizi. (29º 06’ 63'' E, 36º 32’ 83’’ N) Yaklaşık bir saat süren bu bağlanma macerasından sonra Oğuzhan, Mehmet, Ayşegül, Gülsev ve Esma botla tekneden ayrılıyorlar. Onlara tam bir saat verdik, 17.00'de tekne hareket edecek.

Bu arada Babadağ'dan atlayan atlayana. İkişer üçerli grupların yanısıra filotila şeklinde atlayanlar da var. Kimi üzerimizden uçup geri dönüyor, kimisi ise Ölüdeniz'e doğru gidip dönüyorlar.

Saat tam 16.55'te köşeyi dönüp bize doğru geliyor bot. İçindekilerin sayısı da tamam. Saat beşte demiri topladığımız gibi biz yoran bu yerden ayrılıyoruz hızla. Yolumuz şimdi bize uzun gözüküyor. Hava kararmadan Fethiye'de oluruz ama yol sanki yine de uzun.
40 dakika sonra Karacaören Adası'nı bir kez daha, bu sefer sancak bordamızda bırakıyoruz.

Karacaören Adası

Tekrar Ilbız Burnu'na doğru dümen tutuyoruz. Dalgalar biraz büyücek bu sefer. Tam pruvadan almamak için biraz açılıyoruz. Sonra burnu dönünce de bu kez tam bordadan geliyorlar, İçeride uyuyanlar da telaşla uyanıp havuzluğa gelince biraz daha rotamızdan çıkıp Göcek körfezine doğru yöneliyoruz. Turunçpınarı'nın olduğu koyu kurtarır gibi olunca sancağa 90 derece dönüp dalgaları arkamızdan alarak Fethiye'ye doğru ilerliyoruz sallana yuvarlana.
Yediyi çeyrek geçe artık Fethiye karşımızda. Kızılada'yı arkamızda bırakıp Fethiye Adası'nı iskele başomuzluğumuzda gördüğümüzde, sağda kıyıda bir uyarı levhası görüyoruz "Hızınızı azaltın. Tehlike var". Bir katamarının peşine takılıp ada ile kara arasındaki dar kanaldan geçiyoruz.

Hemen pruvamızda, Fethiye sahilinin yer aldığı alanın biraz açığında uzunca bir alana yayılan sığlık var. Bu sığlık şamandıralar ile işaretlenmiş. Letonia'dan uzanan burnu da geçince tam güneye dönüyoruz. Sahil ve şamandıralar iskelemizde kalıyor. Şamandıralardan bir tanesi çok rahat görülürken, marinaya yakın olanı sahile bağlanmış guletlerin silüetlerinde kaybolduğu için görülmüyor. Katamarının girdiği yeri gözden kaçırmamaya çalışıyorum. Marinanın etrafında dört tane sarı şamandıra var. Chart Plotter'da gözüküyor hepsi. İki tanesini iskelemizde bırakıp yavaşça geçtiğimizde marinanın girişi gözüküyor. Palamar botu da bizi karşılamaya geldi zaten. Diğer ikisini ise sancağımızda bırakıp sola dönüp marinanın içine giriyoruz. Eyüp Oğan'ın önerisi ile duşlara yakın bir yer rica etmiştik. Öyle bir yere götürüyorlar bizi. Sorunsuz bir şekilde iki teknenin arasındaki bir teknelik yere My Way'i sığdırınca çok mutlu oluyorum. Koltuk halatları ve tonoz da sıkıca bağlanınca motoru kapatıyoruz (29º 06’ 11'' E, 36º 37’ 36’’ N). Derinlik 6.8 metre. Saat 19.30.

Burası kocaman bir marina. Çok beğendik. Denizhan 43 feetlik teknenin bir gecelik bağlanma ücreti olarak 113 TL yatırıyor. Elektrik içinde. Su da öyle.
Herkes havlusunu alıp duşlara koşuyor. Yarım saat sonra herkesin yüzünde gülücükler var. Herkes misler gibi kokuyor.

Balıkçılar Çarşısı, yürüme mesafesindeymiş. Yürüyüyoruz biz de. Yirmi dakikalık bir yürüyüş sonrasında canlı Fethiye sokaklarını geride bıraktığımız bir anda sanki gizli bir kapının arkasından çıkarmış gibi çıkıveriyor karşımıza Balıkçılar Çarşısı. Gerçekten bir kemerin içinden geçtiğinizde kocaman bir balıkçılar çarşısı, etrafında bir sürü restoran ve keyifli insanları görüyoruz. Balık seçmek Denizhan'ın sorumluluğunda, pazarlık etmek ise Mehmet'in. Ben de bana doğru teklifte bulunmak üzere yaklaşan ilk garsonun gösterdiği yere oturuyorum. Sekiz kişilik servis açılıyor. Garsonumuz Maraşlı. Tarif ettiğim, ince kıyılmış, domatesi bol, sarımsak, kırmızı pul biber ile renklendirilmiş, nar ekşisi ile tatlandırılmış roka salatasını kendi elleri ile hazırlıyor.
Bu kez levrek tercih edilmiş. Kalamarlar ile geceye başlayıp levrek ile bitirirken gezici orkestradan şahsi isteğim "Dönülmez akşamın ufkundayım, vakit çok geç" ile içimde birikip kalmış notaları ve sözleri salıveriyorum gecenin havasına.
Yürüyerek tekneye dönerken Maraş dondurması ile biraz daha keyifleniyoruz. Rotamızın bu bölümünü Fethiye Ece Marina ve Balıkçılar Çarşısı'nı monte ederek tüm mürettebatın mutlu olmasını sağlayan Eyüp Oğan'a içimden bir kez daha teşekkür ediyorum.
Yatışımız bu kez nihayet 24.00'ü geçti.

10 Ağustos 2011, Perşembe

Bu sabah benim bile uyanmam 9.30'u buluyor. Kahvaltı öncesinde marinanın içindeki Carefour'dan eksiklerimizi tamamlamamız, ama öncelikle bizi yarı yolda bırakan buzdolabını desteklemek üzere buz almamız lazım. Oğuzhan ve Denizhan ile birlikte alışverişi süratle yapıp kahvaltımızı da ettikten sonra marinadan ayrılıyoruz. Saat 12.00.

Fethiye Ece Marina

Bugün Fethiye Körfezi'nin kuzey yakasını gezeceğiz.

Marina girişinde sancakta bırakılacak şamandıralar

Ece Marina çıkışı

Ece Marina çıkışında sancakta kalan şamandıralar

Bugün kaptanımız Esma, dümende o var.

Fethiye Adası'nı geçtikten sonra önce Kızılada'yı, sonra Deliktaş Adaları'nı iskelemizde bırakarak Kargıbükü'ne doğru yükseliyoruz. Büyük Kargı Koyu'na bir girip çıkıyoruz. Denizini beğenmedi hanımlar.

Deliktaş Adaları

Sonra Katrancık Adası'nı da geçip Küçük Kargı Koyu'na giriyor, derin ama yine de demirlenebilecekmiş gibi görünen bir yerde rüzgara dönüp demirimizi 15 metreye bırakıyoruz. Karaya bağlanma görevi yine bende. (29º 01’ 11'' E, 36º 42’ 53’’ N).

Küçük Kargı Koyu

Öğle yemeğimizi burada yiyoruz. Saat 15.00 gibi demir toplayıp koyu arkamızda bırakır bırakmaz yelken açıyoruz. Zeytinli Adası ile Tersane Adası arasından geçerek Sarsala'ya gideceğiz.

Tersane Adası (solda)

Körfezde çok güzel yelken yapıyoruz. Saat 18.00 olmadan Sarsıla Koyu'nda çok hoş bir restoranın iskelesine zar zor bağlanıyoruz. Rüzgar sancağımızdan basarken Esma'nın manevrası biraz güç oluyor. İkinci denemede Esma çok güzel yanaşıyor ama tonozun kaçırılması nedeniyle güç bela koltuk halatını ile iskeleye bağlanıyoruz. Motora ileri yol verip dümeni de sancağa basınca yavaş yavaş rüzgara, sancaktaki tekneye doğru yanaşıyor, tonuz halatının da çekilmesi ile yanaşmayı tamamlıyoruz. Son koltuk halatı ise problem oluşturmuyor bize. (28º 51’ 44'' E, 36º 39’ 37’’ N). Derinlik 3.7 metre.

Küçük Sarsala (Sarsıla) Koyu

Deniz ve bira faslından sonra akşam yemeği teknede (!). Restorandan salata, patates ve kalamar takviyesi geliyor. Sızışımız yine aynı gün.


11 Ağustos 2011, Perşembe


Kahvaltı, restorandan alınan sıcacık ekmekler ile şenleniyor bu sabah. Sosisli omletler, Nehir'in Nutella'sı, domates, salatalık, peynir de kahvaltımızın diğer elemanları. Ekibin peynir tüketimi zayıf. Keza zeytin tüketimi de.
Aynı koyda denize sadece bir kez girme prensibimizi bu koyda da çiğniyoruz. Deniz o kadar güzel ki. 
Saat 10.30 gibi bu kez, Gülsev'in (Akkaya) kaptanlığında koydan ayrılıyoruz. Hedefimiz Domuz Adası.

Küçük Sarsala'dan ayrılırken

Domuz Adası'nda belediye'nin koymuş olduğu babalardan birine bağlıyoruz koltuk halatımızı, 15 metreye demir attıktan sonra. 

Altımızdaki derinlik 5.5 metre. Su muhteşem. Oğuzhan'ın Ölüdeniz'de binemediği için hayıflandığı parasailing ayağımıza geliyor burada. Esma ile ben hariç herkes parasailing motoruna biniyorlar Oğuzhan'dan sonra Ayşegül de heveslendi.
Bir saat kadar sonra ağızları kulaklarında geliyorlar geriye.

Gülsev kaptan, bu kez Tersane Adası'na götürüyor bizi. Tersane Adası'nın kuzey batısındaki koya demir atıyoruz. Bağlanmamız da kolay oluyor. (28º 54’ 82'' E, 36º 40’ 54’’ N). 

Tersane Adası

Deniz burada da güzel ama Domuz Adası'ndaki kadar değil. Yemeğimizi hazırlarken koy içinde artan rüzgarın, Göcek körfezinde kuzucuklara neden olduğunu buradan görebiliyoruz. Marmaris açıklarında 7-8 şiddetinde fırtına olduğunu biliyoruz. Kapalı Göcek körfezinde çok rahatsız olmayacağını tahmin ediyoruz rüzgarın.
Yemeğimizi bitirmeden yandaki tekneden yükselen bağırtılar ile kafamızı bir kaldırıyoruz ki, yanımızdaki tekne ile bizim demirlerimizin üzerine demir atmış bir arkadaş, pruvamızdan bize 90 derece açı ile geri giderek zincir döşüyor. Yandaki teknenin bağırtıları üzerine demirin de taraması ile birlikte motora tam güç ileri yol verip aynı hızla demiri toplayarak kaçıyorlar oradan. Yandaki teknenin demirinin taramamış olma ihtimali düşük. zaten çok kısa bir süre sonra koltuk halatlarını sökerek gidiyorlar. Birazdan sancağımızdaki yelkenli teknenin de demir tarayarak karaya çok yaklaştığını görüyoruz. Daha nefes almadan kısa bir süre içinde bizimki de tarayıveriyor. Rüzgar da oldukça fazla, yandaki tekneye yaslanmamak için koltuk halatlarını boşlayıp demirin üstüne yürüyoruz. Sonra da koltuk halatlarını alıp çıkıyoruz Tersane Adası'ndaki koydan ki Allah Allah. Dışarıda kıyamet kopuyor. Kuzucuklardan anlamalıydık zaten.


Rüzgar süratle 30-35 knotlara oturuyor. Mesafemiz çok uzun değil, dalgalar da rahatsız edecek kadar büyük değil. Motora kuvvet Taşyaka Koyu'na (Bedri Rahmi Koyu) doğru gidiyoruz. En fazla 39 knot görüyoruz. Ancak ekip keyifli.

Taşyaka Koyu'nda restoranın iskelesi boş. Ama önce Bedri Rahmi'nin çizimini görmeliyiz. Koyun ağzındaki bu esere mümkün olduğunca yakın bir yerlere demir atıp (iskeleye bağlanmayı tercih etmedik) yüzerek karaya çıkıp Bedri Rahmi'nin eserini seyrediyoruz yakından.

Sonra biz tekneye çıkarken Akkaya ailesi de botla gidiyor eseri ziyarete.

Ardından saat 5 olmadan koyun içerisindeki restoranın iskelesine tonoz alarak kıçtan kara bağlanıyoruz erkenden. 

Buzdolabımız artık çalışmadığından bu akşamki ne de güzel bağlandık karaya birasını restoranda içiyorum.

İkinci biradan sonra Oğuzhan'ın masa tenisi davetine icabet ediyorum. Ben Oğuzhan'ı mutlu ettikten sonra, Oğuzhan babasını, babası da beni mutlu ediyor. Mutlu bir şekilde restoranda masamıza oturuyoruz.

Bugün bazılarımız levrek yiyecek, bazılarımız ise et. Refakatinde ise rakı var.
Bu gece Nehir'in dansı geldi. Önce babası ile dans ediyorlar, baş başa, usul usul. Sonra bir kaç çocuk ve anneleri katılıyor dansa. Müziğin volümünün artması ile birlikte biz de dahil olmak üzere herkesler dans pistinde. 
Dolunay olmasına bir gün kalmış ayın etrafındaki halenin ne anlama geldiği hakkında Mehmet ile Denizhan hemfikir olamıyorlar.

Taşytaka - Nomad Restoran iskelesi

Gece havuzlukta uyuyorum ama mümkün oldukça. Sürekli bir rüzgar ve değişik onlarca ses var çünkü. Giderek artan rüzgar bir süre sonra uyumayı olanaksız hale getiriyor. Nihayet saat beş gibi Denizhan da uyanıyor. Bir çok diğer kaptan gibi. İskele sökülüp üzerimize ne zaman gelecek diye beklemeye başlıyoruz. Bazı kaptanlar iskeleyi karaya bağlayan halatlardan da koltuk alıyorlar. Denizhan da öyle yapıyor.
Saat beş buçuk gibi gün doğarken rüzgar biraz hafifliyor, bizler de yatıyoruz.

12 Ağustos 2011, Cuma


Bugün teknede son günümüz. Kahvaltımızı yaptıktan sonra Yassıca Adalar, Göcek Adası, Sıralıbük gezeceğimiz yerler arasında. 
Kahvaltı sonrası motor çalıştırılıyor. Günün kaptanı Mehmet. Tonoz'da Oğuzhan. Baba oğul bizi iki tekne arasından çıkaracaklar. Tonozun bırakılması biraz geç, motora güç verilmesi de biraz erken olunca tonoz halatını pervaneye sarıyoruz. Önce tekne dümen dinlemiyor, kıçı sıyırarak iskelemizdeki tekneden bir yarım daire ile uzaklaşırken pruvamız, sancağımızdaki teknenin pruvası ile öpüşmekten son anda vaz geçiyor. Duruyoruz. Bağrışmaları bastırıyoruz. Önce bir miktar geri giden teknemiz çıktığı yere tekrar girmeye hevesleniyor. Yandaki kaptan "Biz geri geldik" deyince adamcağız gülüyor.
Denizhan dalıp bakmaya çalışıyor. Halat pervaneye dolanmış. Sonra restorandan yardıma geliyorlar. Bizim tonoz halatını boşlarken sancağımızdaki tekneyi yeni bir tonoz halatına bağlıyorlar. Bu sırada teknenin pruvası, bir ötedeki katamaranı sıyırarak bir kaç santim mesafeden geçip bir zamanlar sancağımızda olan ancak pruvaları aynı yöne bakan tekneyi yine sancağına alarak katamaran ile tekne arasına giriyor. Bu sırada koşarak öne geliyorum ve katamarana değmeden bu manevranın tamamlanmasına şahit oluyorum. 
Bu kez biz iskeleye bakıyoruz, sancağımızdaki tekne ise denize. Biraz evvel biz onların iskelesinde idik, şimdi sancağında. Teknenin usulca kendi kendine yaptığı manevra herhangi bir çatışmaya neden olmadan tamamlandığında tonoz halatının kurtarılma işlemi de sonlanıyor. Artık özgürüz.
Mehmet kaptan veriyor motora yolu, çıkıyoruz koydan. Koyun güney burnundaki kayayı sancağımızda bırakıp güneye dönüyoruz. Hedefimizde Sıralıbük var.


Sıralıbük Koyu'nda bir sürü tonoz var. Birine bağlanıveriyoruz. Bu koy çok güzelmiş. Denizi de öyle. (28º 51’ 52 E, 36º 40’ 61’’ N)

Sıralıbük

Saat 12.30.

Sıralıbük

Öğle yemeğini burada yedikten sonra mazot almak üzere Göcek'e gidiyoruz. Saat 14.30'da mazot iskelesine sancak aborda olup 50 litre mazot ve 20 TL da atık için ücret ödeyip tekrar körfeze geri dönüyoruz.

Denizhan önce Boynuzbükü'neveriyor rotamızı. Bu koy, pek çok derginin kapaklarına resim olan, çok güzel bir koy. (28º 53’ 75 E, 36º 42’ 70’’ N)
İçine girdikçe su sığlaşıyor ve çamur rengini alıyor. Bazılarımız sevmiyor bu koyu. Bazılarımız ise kaldıkça ısınıyorlar koya. 

Boynuzbükü

Deniz faslından sonra tekrar demir toplayıp Zeytinli Adası'na yöneliyoruz. Boş bulduğumuz bir tonoza bağlanıp denize giriyoruz. Deniz burada muhteşem.

Sağımızda solumuzda muhteşem yatlar.

Sonra Göcek Adası'nın da bir tadına baktıktan sonra son defa yelkenlerimizi açıp Göcek körfezine yelkenle giriyoruz.
Sonunda ne yazık ki yelkenleri indirme zamanı geliyor.

Marinalar önümüzde, güzelim Göcek körfezi ardımızda kalıyor.Son yanaşma, Denizhan'dan. Palamar botu tonozumuzu veriyor. Usulca yanaşıveriyoruz iskeleye.

Saat 18.40. Pozisyonumuz (28º 56’ 03 E, 36º 45’ 31’’ N). Derinlik 3.9 metre
Eksiksiz geldiğimiz için Denizhan kaptanımızı ve kendimizi kutluyoruz.

Göcek Ekibi